Auteur: roan

Wie al eens op een congres is geweest kan beamen dat dit lange en energie vretende dagen zijn. Hoewel werkgevers hun uiterste best doen er iets leuks en gezelligs van te maken zijn er ook momenten dat de vermoeidheid toe kan slaan. Daarom is het van groot belang dat er genoeg momenten van ontspanning ingelast worden om even iets te eten en te drinken en de benen te strekken. Juist deze momenten van ontspanning zijn perfect om bijvoorbeeld te netwerken en op te laden voor de rest van de dag!

Eten is belangrijk

Niet alleen om het energiepeil weer wat op te krikken, maar ook zeker omdat eten een verbindende factor heeft. Het geeft de gelegenheid om over iets anders te praten dan over het werk of juist om te discussiëren over belangrijke onderwerpen. Wat in ieder geval gewaardeerd zal worden is een lekker stuk taart van https://www.jeeigentaart.nl/ bij aankomst zodat de gasten zich welkom geheten voelen. Hoe meer aandacht er wordt besteed aan het eten en de uitstraling daarvan, des te bevorderlijker dit zal zijn voor de sfeer én het netwerken. Er zijn verschillende mogelijkheden om deze eetmomenten in te vullen. Zo kan er gekozen worden voor catering, een restaurant, foodtrucks of een kok die live voor de gasten zal koken. De keuze is reuze, maar niet elke optie past bij elk type congres. Bovendien zal niet elke keuze in het budget passen en is het lastig uit te rekenen hoeveel een gast per dag zal nuttigen. Daarom zijn er richtlijnen opgesteld zodat er niet onnodig veel ingekocht en/of gereserveerd hoeft te worden.

Welk eten past bij welk congres?

Dit heeft alles te maken met de sfeer die het congres uit moet stralen en welke doelgroep hierbij aanwezig is. Bij een groot evenement zal niet iedereen zich aangetrokken voelen tot bijvoorbeeld een restaurant met één specifieke keuken. Kies voor een groot congres dus liever voor een catering met buffet of foodtrucks zodat de gasten zelf de keus hebben wat ze kunnen eten.

Een andere optie is om de gasten van tevoren te vragen wat zij voor het diner willen eten. Zijn er bijvoorbeeld veel vegetarische of veganistische gasten, dan heeft het weinig zin om veel vlees te reserveren. Op deze manier zal voedselverspilling tegengegaan worden en heeft iedereen de tijd om te bedenken wat ze graag zouden willen eten. Bovendien zullen zij het zeer op prijs stellen dat het congres rekening houdt met hun speciale wensen.

Al-Mutamaru-lwataniyy, dat letterlijk vertaald kan worden als ‘de Nationale Conferentie’, met andere woorden het Nationaal Congres, is een voortzetting van het voormalige NIF (National Islamic Front) van Soedan. Het NIF werd geleid door dr. Hassan al-Turabi, die er bepaalde islamitische ideologieën op na hield. Hij en zijn partij ijverden voor het stichten van een Islamitische Staat, op basis van de Sharia, de Islamitische wetgeving.

Coup d’état

In 1989 werd het NIF opgedeeld in twee groeperingen, waarvan het Nationaal Congres er een was naast de Islamitische Beweging, die nog steeds geleid werd door al-Turabi. Het Nationaal Congres werd aangevoerd door Omar al-Bashir, die in datzelfde jaar een staatsgreep pleegde, welke ertoe leidde dat de toenmalige president Sadiq al-Mahdi werd afgezet. Al-Bashir was president van Soedan van 1989 tot in 2019, toen hijzelf door een coup d’état werd afgezet.

Het Congres en haar ideologieën

President al-Bashir nam veel van de ideologieën van het voormalige NIF over. Vanaf 1998 was het Nationaal Congres de enige politieke partij in Soedan die als zodanig erkend werd, zodat het hele Soedanese parlement erdoor gecontroleerd kon worden. Het Nationaal Congres was een partij met een radicaal ideologische inslag. De gevolgen waren onder meer de beruchte oorlog in Darfur.

Bij het organiseren van een congres is het niet geheel onverstandig af te wijken van de gebaande paden. Er is namelijk al een groot aanbod aan congressen, en je wil natuurlijk wel dat er sprekers en bezoekers op jouw congres afkomen. Hieronder enkele tips om een succesvol congres te organiseren.

De doelgroep

Zorg ervoor dat je je richt op één onderwerp of doelgroep. Dit maakt het voor je eerste congres een stuk overzichtelijker. Ook is het verstandig om vooraf te bedenken wat het uiteindelijke doel van het congres is. De inhoud en vorm van je congres laat je hierop uiteraard aansluiten.

Vastleggen

Het organiseren van een congres is één, maar het vastleggen ervan is eveneens net zo belangrijk. Je kunt dit bijvoorbeeld doen door fotografie en videobeelden. Ook kun je er natuurlijk voor zorgen dat je een livestream hebt, zodat eventuele thuisblijvers het congres alsnog op afstand kunnen bijwonen. Het is misschien niet heel goedkoop om dit te bereiken, maar voor de financiering ervan kun je bij Qeld altijd een lening aanvragen.

Uitnodigingen

Zorg ervoor dat je ruimschoots op tijd je uitnodigingen verstuurt naar al je gasten. Niets is zo vervelend als een congres waar sprekers tegen een bijna lege zaal staan te praten. Niet alleen zal de spreker de volgende keer twijfelen nog ooit terug te keren, ook voor jou als organisatie is het erg frustrerend om te zien dat het vele werk dat je hebt gedaan voor niets is geweest.

In het kader van politiek-historische congressen is het interessant om het Republikeins Congres, dat in 1934 opgericht werd in Ierland, onder de loep te nemen. Dit Iers Republikeins Congres was in feite een afsplitsing van het Iers Republikeinse Leger, dat in de volksmond kortweg IRA genoemd werd. Aan deze gebeurtenis ging echter een hele geschiedenis vooraf.

De Ierse onafhankelijkheidsstrijd

Éire, zoals Ierland oorspronkelijk heet, maakte vanaf het jaar 1798 in haar geheel deel uit van het Verenigde Koninkrijk. Sindsdien was er een enorme kloof tussen arm en rijk. De rijke bovenlaag werd gevormd door een (over het algemeen Engelse) protestantse minderheid en de armoedige onderlaag werd gevormd door een katholieke meerderheid: het gewone Ierse volk. Omdat deze onderklasse in erbarmelijke omstandigheden verkeerde is het niet verwonderlijk dat de situatie in het land zeer gespannen was. De onlusten van de Ierse bevolking mondden in 1916 dan ook uit in de zogeheten Paasopstand. Tijdens deze revolte werd in Dublin de Ierse Republiek uitgeroepen. De opstand werd echter direct neergeslagen door het Engelse leger. Dit voorval heeft geleid tot het ontstaan van het Iers Republikeinse Leger. De overheersing van het Britse Rijk werd niet langer getolereerd en het Ierse volk streefde naar autonomie. In 1921 kwam er een einde aan de Ierse onafhankelijkheidsstrijd middels het Anglo-Iers Verdrag en werd het eiland opgedeeld in de Ierse Vrijstaat en het Engelse Noord-Ierland.

De Republikeinse oppositie

Het vredesverdrag met Engeland had geleid tot verdeeldheid onder de Ierse bevolking. In tegenstelling tot de voorstanders van het vredesakkoord, waren de tegenstanders van het verdrag, die de Republikeinse oppositie vormden, het absoluut niet eens met dit compromis en eisten volledige onafhankelijkheid van het Engelse koninkrijk. Dit had tot gevolg dat in de jaren 1922-1923 de Ierse burgeroorlog uitbrak. De Ierse Vrijstaat bleek de sterkste partij, gesteund door het Verenigd Koninkrijk, en vele IRA-leden belandden in de gevangenis.

Politieke afscheiding

In de jaren ’30 hervatte de IRA haar acties tegen de Ierse Vrijstaat en de Engelse bezetting. Ondertussen kreeg de IRA te maken met interne onenigheid. Volgens enkele leden moest niet alleen worden gestreden tegen het Engelse imperialisme, maar moest ook het kapitalisme worden bestreden. Een afscheiding was het gevolg en zo ontstond in 1934 het Republikeins Congres, een buitenparlementaire organisatie met een pro-communistische ideologie. De intentie van het Congres was om van Ierland een heuse arbeidersrepubliek te maken. De grondgedachte was dus het stichten van een Ierse Socialistische Staat, in overeenstemming met marxistisch-leninistische filosofieën.

1934-1936

De leiders van het Republikeinse Congres waren onder meer Peadar O’Donnell en George Gilmore. Al in 1935 ontstond er ook verdeeldheid binnen dit Congres. Een aantal leden van deze organisatie waren radicaler in hun opvattingen dan de andere leden, die meer gematigd waren. De eerste groep verliet daarop het Congres, waarna in 1936 een einde kwam aan het bestaan van de groepering.

In 1992, op het moment van de Golfoorlog, werd het Irakees Nationaal Congres opgericht met de intentie om de toenmalige president van Irak, Saddam Hussein, van zijn troon te stoten. Het INC kreeg daarbij steun van de Verenigde Staten. Hussein werd er toen van beschuldigd het buurland Koeweit in te willen nemen. Bovendien zou Irak in het bezit zijn van gevaarlijke nucleaire wapens. Kortom, Hussein was volgens zowel de Verenigde Staten als het INC een groot gevaar voor de wereldvrede en moest zo gauw mogelijk uit de weg geruimd worden.

Oppositiepartij

Het INC werd opgericht door Ahmad Chalabi, die eerder in Amerika had gestudeerd en dus vloeiend Engels sprak. Hij verkeerde in ballingschap en verbleef lange tijd in Londen. Vanuit de Engelse hoofdstad beraamde hij het plan om het regiem van Saddam Hussein omver te werpen door middel van het organiseren van een oppositiepartij, die de al bestaande oppositiegroeperingen in Irak zou moeten gaan mobiliseren.

Liberation Act

Chalabi had vele connecties in de Verenigde Staten en werkte nauw samen met het Amerikaanse beleid om Saddam Hussein te verdrijven. Deze samenwerking heeft er in 1998 toe geleid dat de zogeheten ‘Iraq Liberation Act’ van kracht werd. De wet stelde de Verenigde Staten in staat om het regiem van Hussein omver te werpen. Ook bepaalde deze wet dat er een democratische regering voor in de plaats zou moeten komen. Vanuit Amerika werd er enorm veel geld gepompt in het INC. In 2003 werd de oorlog in Irak hervat en is de regering van Saddam Hussein gevallen.

Chaos in Irak

Na deze coup d’état hadden de Amerikanen Chalabi en het Irakees Nationaal Congres blijkbaar niet langer nodig. Chalabi werd min of meer buitenspel gezet en de geldstroom naar het INC werd flink ingeperkt. Het verzet tegen de aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Irak werd steeds groter en het land kampte met vele ongeregeldheden. Volgens Chalabi kwam dat, omdat de Amerikanen niet met een oplossing kwamen. De macht had na de staatsgreep direct toevertrouwd moeten worden aan de Irakezen, wat tot dusver nog niet was gebeurd.

Het einde van het INC

In januari 2005 werden er uiteindelijk toch parlementaire verkiezingen gehouden in Irak om een overgangsregering te vormen. Ook Chalabi deed een poging om aan de macht te komen en werd plaatsvervangend minister-president van het voorlopige kabinet. De herverkiezingen aan het eind van het jaar leverden het INC echter geen zetels op.